Romeinen 8:17-39

Het woord erfgenaam wordt in het Nieuwe Testament op twee manieren uitgelegd. Enerzijds is het ‘de nabestaande op wie de erfenis overgaat’, anderzijds ‘de bezitter van een erfgoed’. Als gelovigen zijn we uiteraard geen nabestaanden van God, maar we worden wel bezitters van het eigendom dat God ons toevertrouwt. Op die manier zijn wij erfgenamen van God. Hij geeft ons iets wat van Hem is, Hij laat ons er in mee delen.

We zijn erfgenamen geworden omdat we ‘geadopteerd’ zijn, of anders gezegd  ‘aangenomen’. In Efeziërs 1:5 staat dat ‘Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden’ (HSV). Het Griekse woord voor ‘aangenomen’ betekent: adoptie. De adoptie vindt plaats ‘door Jezus Christus’; het is door toedoen van Hem dat de gelovigen als kinderen van God worden aangenomen. De gelovigen zijn zo ook ‘mede-erfgenamen van Christus’. Hij is als Gods Zoon de eerstgeboren erfgenaam en door het geloof en de doop zijn wij aan Christus verbonden. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij geen slaven meer zijn maar aangenomen kinderen van God.

Als erfgenamen van God hebben wij deel aan Zijn heerlijkheid. Doordat wij als kinderen aangenomen zijn hebben we een nieuwe identiteit gekregen die ons zekerheid biedt voor de toekomst. We zullen net als Christus verheerlijkt worden.

Het effect van de zondeval heeft ook doorgewerkt in de schepping. ‘Omwille van u is de aardbodem vervloekt’ zegt God tegen Adam in Genesis 3. Er wordt gesproken over doornen en distels. Deze staan wellicht voor de aspecten van de schepping waar de mens last van heeft. In bredere zin kunnen we daarbij ook denken aan natuurrampen en dergelijke.

Het is in de tekst niet duidelijk ‘wie’ de schepping aan de zinloosheid onderwerpt. Hoewel het woord ‘hem‘ (in Rom.8:20) in de meeste vertalingen niet met een hoofletter wordt geschreven kunnen we er niet zomaar van uitgaan dat het niet God zelf zou zijn. Het hele tafereel in Genesis 3 lijkt alles weg te hebben van een straf die God geeft. Het is aannemelijk dat de zinloosheid oftewel het verval van de schepping een onderdeel is van de straf die God geeft aan de mens in Genesis 3.

Het gebruik van het beeld van weeën kan hier gewoon als voorbeeld bedoeld zijn (zie Joh.16:21). op het lijden van nu volgt een heerlijkheid die al het lijden doet vergeten. Het is echter aannemelijk, dat Paulus met dit beeld doelt op de zogenaamde ‘messiaanse weeën’. Volgens Mat.24:8 & 1Tes.5:3 wordt de komst van het messiaanse heil voorafgegaan door een periode van weeën: oorlogen, natuurrampen en catastrofen. Op die manier kan Paulus zeggen dat al deze dingen niet in verhouding staan tegen de heerlijkheid die komen zal.

Enerzijds zijn we als gelovigen nu al geadopteerd tot kinderen van God (de Heilige Geest maakt ons daarvan bewust (zie vers 16). Anderzijds wachten we nog op de zichtbare manifestatie daarvan namelijk de verheerlijking van onze lichamen, zoals dat ook bij Christus gebeurd is. Vers 24 bevestigt dit want er staat dat wij in de hoop zalig geworden zijn. Het is iets wat we nu nog niet volledig zien maar in onze hoop al bestaat.

In vers 31 staat: ‘Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?’ Hiermee wordt bedoeld dat niemand iets kan inbrengen tegen het geweldige verlossingsplan van God. Jezus heeft alles gedaan  (alle stappen doornomen) om ons de zekerheid van totale verlossing te bieden. Wie is het die verdoemt? Zegt vers 34, niemand omdat Jezus verlossing mogelijk heeft gemaakt. Er is (zoals Rom. 8:1 zegt: geen verdoemis voor hen die in Christus Jezus zijn).  Het feit dat God zijn eigen Zoon niet gespaard heeft en voor ons heeft overgegeven geeft ons de zekerheid dat ook wij Gods volle zegen zullen ontvangen. Door het sterven van Christus zijn we gerechtvaardigd, door Zijn opstandig ontvangen we nieuw leven. Door Zijn verheerlijking aan de rechterhand van de Vader hebben wij hoop op onze toekomstige verheerlijk omdat wij in alles met Hem delen. Zo zal God ons met Hem (Christus) alle dingen schenken. Er is op die manier geen enkele beschuldiging in te brengen tegen de uitverkorenen van God (vers 33) want Hij rechtvaardigt. Niets kan ons scheiden van de liefde van Christus, zoals het einde van hoofdstuk 8 zo mooi verwoord