God bestaat niet, mensen die dat wel denken zijn mensen die labiel zijn, geestelijk of lichamelijk waardoor ze het hogerop zoeken…Die steun nodig hebben. Maar ik weet wel beter. God is niet wetenschappelijk, hoe kunnen mensen nou geloven dat hij bestaat. Ik ga daar echt niet intrappen! 

Zo stond ik er jarenlang in. Als meisje uit een niet-gelovige familie. Ik weet nog dat een meisje uit de buurt wel in God geloofde, we waren een jaar of 8 ofzo en ik zei, “God bestaat niet hoor, dat moet je echt niet geloven”. Oh wat zou ik nu graag sorry tegen dat meisje willen zeggen, en wat hoop ik dat ze nu nog steeds gelooft zoals ze dat toen deed!

Het grappige is, dat we op de basisschool de keuze kregen om een aantal weken muziekles of iets creatiefs te mogen volgen. Of iets van bijbelschool, ik weet niet meer hoe het heette. En ik heb ook geen idee meer wat we daar leerden. Maar ik koos toch voor die christelijke lessen. 

Ook heb ik ergens in die kindertijd een boek gekozen uit de bibliotheek: de kinderbijbel. Bijzonder dat ik daarvoor koos… Maar veel heb ik daar niet uitgelezen, want zodra er een plaatje van een slang in een boom stond en er geschreven stond dat die slang kon praten, was ik helemaal afgehaakt. Dieren praten niet, wat een onzin. 

Later leerde ik mijn oom en tante kennen die we ervoor nog niet kenden. Ik was 9 of 10 en zij waren jehova’s getuigen. Ik weet nog zo goed dat ik dacht, “hoe kunnen ze nou zou naïef zijn om in God te geloven?”. 

Nog een gezin bij ons in de buurt geloofde in God. Ik kwam daar heel soms, en aan die moeder kon ik wel echt merken dat ze anders was. Ik vond het vooral suf. Maar nu zou ik zo graag met haar willen delen dat ze gelijk had en van haar leren, hoe ze zo krachtig in geloof stond te midden van niet gelovigen. 

Op de middelbare school kreeg ik een vriendin die Christen is. Ik bewonder haar nog steeds om haar geloof, en ook toen had ik al een zekere bewondering voor haar. Want als (bijna) enige christen kwam ze openlijk uit voor haar geloof. Ze vroeg me mee naar christelijke jeugdavonden, en jeugdkerk bijeenkomsten. We konden met elkaar open praten, ik voelde me niet veroordeeld en vond haar ook niet zwak. Maar ik keek nog steeds wel neer op het christendom. 

Tijdens die jeugdavonden sprak ik mezelf ook open uit dat ik het wel leuk vond om mee te gaan en te zien wat mijn vriendin geloofd en hoe zo’n avond gaat. Maar dat ik echt niet geloofde. Ondertussen kreeg ik toch het een en ander mee over God. Die vriendin liet zich dopen toen ze 16 was en wij, haar niet christelijke vriendinnen, mochten daar bij aanwezig zijn. Er werd gevraagd of er meer mensen zijn die zich wilden laten dopen. Ik hoorde mezelf denken, ik wil dat ook, maar ik geloof helemaal niet, God bestaat niet eens. En toen begon ik te huilen, en ik kon niet meer stoppen. Ik ben even weggelopen, want ik wilde helemaal niet dat het feestje van mijn vriendin werd onderbroken door mijn gehuil. Maar ik kon gewoon echt niet stoppen… En ik had geen idee waar dat verlangen en dat verdriet vandaan kwam. Er kwamen toch wat jongeren naar mij toe. 1 jongen zat in mijn klas en ik zei tegen hem, “ja nu gaan jullie natuurlijk zeggen dat dat de Heilige Geest is ofzo!! Maar dat geloof ik niet hoor.” De jongen zei, dat zijn jouw woorden. Heel wijs haha. 

Jaren gingen voorbij, ik weet eigenlijk niet of ik nog vaker mee ben geweest met die vriendin, we bleven wel vriendinnen maar na de havo tijdens onze studies verwaterde het ook wel wat. We kregen vriendjes. Ik leerde Mike kennen toen ik 18 was. Na een avondje stappen ging in samen met een vriendin en zijn  vriend mee naar zijn huis. We begonnen met z’n 4en te kletsen, maar al gauw kwam het er op dat Mike in God gelooft. Hij was toen net bekeerd en zelf nog veel op zoek, maar dat wist ik op dat moment niet. Ik was allang onder de indruk van zijn persoonlijkheid en hoe die praatte. En was wel geïnteresseerd waarom zo’n slimme jongen in God geloofd. Hij zei tegen mij lees de bijbel maar zelf, en vertel me dan wat je vind. De rest van de nacht hebben we nog gesproken, waar die vriend en vriendin allang in slaap waren gevallen haha. Om 7.30 haalde Mike brood en tandenborstels voor ons en liepen mijn vriendin en ik terug naar haar huis. 

“Deze jongen is bijzonder, ik weet dat ik geen jongen als hij meer ga tegenkomen” zei ik tegen mijn vriendin. Die vond dat ik overdreef. Hoewel ze hem ook wel leuk vond. 

In die periode woonde ik op kamers, de huiseigenaar noemde zich christen en was helemaal enthousiast toen ik vertelde over mijn  ontmoeting en over de suggestie om de bijbel te gaan lezen. “Hier een bijbel, hou maar!” En dus… ging ik bijbel lezen. Mike had die avond gezegd, ‘begin maar bij het nieuwe testament’. Ja dat ging ik dus niet doen, een boek begin je bij het begin. Dus ik begon in genesis. En toen kwam er een gevoel om mij heen wat ik niet kan omschrijven. Iets doordrong mij ik voelde het in mijn buik en de gedachte ging door mij heen, ‘als dit waar is, dan is alles wat ik tot nu heb geleerd, heb meegekregen, één grote leugen!!’ Nou dat idee was te overweldigend… Ik heb het eventjes laten rusten. Maar ik werd wel verliefd op Mike, en het geluk was dat Mike ook verliefd werd op mij. Hij heeft mij nooit proberen over te halen of aangespoord. Maar hij was wel bezig met onderzoek, altijd op zoek naar kennis. En samen keken we video’s van Kent Hovind over evolutietheorie. En ergens ben ik ook bijbel gaan lezen. En op een gegeven moment was ik overtuigd. Veel mensen dachten misschien omdat mijn vriend geloofd. Maar ik ben en was eigenwijs genoeg om daarin mijn eigen keuzes te maken. En ik geloof ook niet dat je dan echt bekeerd zou zijn. Bekering komt van God, het is aan jou om ernaar te luisteren. Ik had vooral uitleg nodig, wetenschap en weerlegging en kennis over evolutietheorie, want dat was altijd mijn geloof geweest. Maar nu weet ik dat de bijbel waarheid is!! Mike liet zich dopen toen we nog niet heel lang samen waren, ik was er toen nog niet aan toe. 

Het is blijft moeilijk om je eigen leven af te leggen en Hem achterna te gaan. Na een half jaar zijn we gaan samenwonen, na 3,5 jaar hadden we het over een kinderwens. Maar we waren nog niet getrouwd. Ik kreeg steeds meer het verlangen om Jezus te volgen. Samen hebben we ook best wel strubbelingen gehad over wat wel en niet te doen als we Jezus wilden volgen. Er was geen kerk die we samen bezochten, af en toe probeerden we wel een kerk. Maar we voelden ons daar niet beide thuis op dat moment. Ik ging wel regelmatig naar de kerk van die vriendin. En ook bezocht ik de jeugd-studie-avonden. Ik maakte later zelf ook de keuze dat ik mij wilde laten dopen. Ik vroeg de vader van die christelijke vriendin om dat te doen. Omdat hij het dichts in mijn vertrouwenskring van christelijke personen stond. Samen met Mike. En dat hebben ze gedaan. Eerst gingen we daar op gesprek, ze woonden aan de zee. 

Het was heel mooi, mijn christelijke vrienden die ik had gemaakt in de jeugdgroep, mijn ouders en Mike z’n ouders en zus en mijn broertje en zusje waren erbij en achteraf hebben we samen wat gedronken in een strandtentje. “Ook een leuke plek om een trouwfeest te geven” zei ik tegen Mike. En 2 maanden later trouwden we ook echt en gaven daar ons feest. 

Sinds de doop voelde ik me niet anders eigenlijk. Ik vond dat altijd lastig, ook bij kerkelijke bijeenkomsten waarbij mensen dan konden zeggen dat ze de Heilige geest voelden. Door de jaren heen na de doop was ik af en aan meer of minder met de bijbel bezig. We kregen kinderen en ik nam er niet altijd meer de tijd voor. Op een gegeven moment waren we op vakantie en kreeg ik een discussie met Mike, over wat de maatschappij zegt en over wat de bijbel zegt. Is iets waar omdat je dat geleerd hebt? Van wie heb je dat geleerd? En klopt het wel met wat de bijbel zegt?

Ik ben toen preken gaan bekijken, bijbel gaan lezen en besefte me hoe ik was weggedreven van Het Woord. Ik heb toen diep mijn spijt betuigd tijdens gebed. Maar ik had ook zo’n verlangen naar bevestiging! Om God te ervaren in mijn leven. Hoewel God zich echt meerdere malen heeft bewezen en ik ook toen mijn vertrouwen in Hem heb gelegd hoor. God heeft echt wonderen laten zien. Zoals toen ik zwanger was van Eden, toen de dokter zei dat ik waarschijnlijk een miskraam had, na het zien van de echo en het doen van bloedonderzoek. Maar na een dag vol verdriet voelde ik een enorme rust, en wist: ze is er wel! Ik wist het zo zeker, dat vriendinnen zich zorgen maakten. Maar het was zo. En toen ik zwanger was van Levi: dat er voorzien werd in zorg voor ons gezin toen ik vanaf 20 weken zwangerschap niks meer mocht doen. En Levi die tijdens zijn geboorte er bijna niet meer was, toen voelde ik zoooo veel vertrouwen in God. De artsen waren ontzettend bezorgd, maar ik wist, als de bevalling goed gaat, dan het stukje erna ook. En na 24 uur ging hij van de meest extreme ondersteuning over op geen enkele ondersteuning. 

Maar een gezin van 4 is best druk.. En ik had beetje bij beetje steeds minder tijd voor God vrijgemaakt. Maar nu besefte ik me hoe erg dat eigenlijk is. Ik wilde elke dag God ervaren. Maar leerde ook dat ik veel te veel gericht bezig was met wat God voor mij doet in plaats van andersom. En De periode erna toen ik wel weer tijd maakte voor God, zag ik ook zijn aanwezigheid. Ik zag het aan de antwoorden die ik kreeg op vragen die ik had. Als ik met een bepaald onderwerp bezig was, dan ging de preek daar ineens over. Zat ik met een vraag, kwam het antwoord ineens voor in een preek op youtube, die eigenlijk heel ergens anders over ging. En ook in ons gezin gebeuren er steeds dingen precies op de momenten dat het zo moet zijn. Hij zorgt voor ons! 

Mijn gebed was dat ik niet alleen meer naar de kerk zou gaan, maar dat we een kerk zouden vinden waar we ons allemaal thuis zouden voelen. En toen we in Uden kwamen wonen en de Levensboom bezochten, waren we het alle 6 eens, hier willen we blijven komen! 

Wat nog een laatste ding is waar ik mee bezig ben, wat kan ik doen? De bijbel vertelt ons om goede werken te doen en te evangeliseren. Het blijft een strijd, vlees tegen geest. En de verleiding/ afleiding van het dagelijks leven sluipt er vaak bij in. Maar ook roept God ons steeds naar zich toe en dat ervaar ik ook. De afgelopen tijd met thuisonderwijs en tijdens het opzetten van een bedrijf, werd mijn tijd voor God steeds weer wat minder, dus besloot ik weer elke dag tijd voor God vrij te maken. God eerst. En wat begon met 10-30 min. Veranderde in een vurig verlangen naar meer. Ik bleef lezen! 

Die goede werken en het evangeliseren zijn dingen waar ik nu graag verder in groei. Wij zijn hier niet voor onszelf, en wij zijn niet van onszelf. Hoewel wij niet door onze werken worden gered maar door ons geloof. Geloof zonder goede werken, is een dood geloof… Dat blijft echt moeilijk, maar ik weet dat als ik dit bij God breng, Hij die mogelijkheden biedt en dat het aan mij is om de juiste keuze te maken. 

Maar zij zal in de weg van het baren van kinderen zalig worden, als zij blijft in geloof, liefde en heiliging, gepaard met bezonnenheid.

1 Timotheüs 2:15 HSV

Femke