Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin, met mijn vader, moeder en oudere zus. Een heel fijn gezin. We zijn gedoopt, hebben de communie en vormsel gedaan. In de basisschooltijd gingen we naar de katholieke kerk. Maar we zaten op een protestantse basisschool, de dichtstbijzijnde school. Daar begonnen we de schooldag met het zingen van psalmen, bidden en lezen uit de bijbel.

In mijn tienertijd was ik helemaal niet meer met het geloof bezig, alles behalve zelfs…. Tot mijn zus in 1995 kanker kreeg en we te horen kregen dat ze niet kon genezen, na 9 maanden is ze overleden. Heel veel vragen hadden we: Waarom? Waar gaat ze naar toe? Hoe zal het er zijn? Zien we elkaar weer terug? Karien wilde gesprekken met de pastoor en werd bediend. Zij was met God bezig. 

Toen ze overleed was zij 22 en ik 20 jaar. Gelukkig hadden Joost en ik toen al een paar jaar verkering, ik had veel steun aan hem. We kwamen in een spirituele rollercoast terecht, we begaven ons op een pad waarvan ik nu weet waar God ons zeker niet wilde hebben: de geestenwereld. Even dachten we ons hier goed bij te voelen, maar dat was steeds van korte duur. Ik kan me nog goed angstige momenten herinneren. We bleven zoeken. Tot Joost Bob ontmoette, een Christen die dit niet onder stoelen of banken schuift. Die gevraagd en ongevraagd over God vertelde aan Joost, maandenlang. Joost, die toen anti geloof was, kwam op een dag thuis en vertelde me over de gesprekken met Bob en dat hij me mee wilde nemen naar hem om het over het geloof te hebben. Mijn kwartje viel, ik wist dit! Dit wat was ik vroeger had gehoord. Zo simpel eigenlijk. 

Heel veel weekenden zijn we naar Lelystad gegaan om te praten met Bob en Mary over het geloof. We volgden Bijbelstudie en werden gedoopt. We vonden rust, deze zoektocht was klaar. Ik geloof in wat Jezus voor ons, voor mij heeft gedaan, in God de schepper van hemel en aarde. Ik vind het zo ontroerend en niet te bevatten als ik bedenk hoe God alles heeft geschapen, de natuur, de sterren aan de hemel, Zijn plan en vooral geduld met ons, en dat Hij ons allemaal stuk voor stuk kent, echt kent. Ik geloof dat God, Bob op ons pad heeft gebracht, met Zijn antwoord op onze vragen.

Maar… we hadden nog geen kerk. Tot we naar een gebedsdienst van Jan Zijlstra gingen, gewoon om eens mee te maken. Hij liep door de bomvolle zaal om er mensen uit te pikken om voor te bidden. En hij pikt ons er uit! Totaal verbaast was ik, naast mij zat een vrouw met allemaal kwalen, moest hij mij hebben? Ja dus. Er werd voor ons gebeden en toen vroeg hij naar welke kerk we gingen: nog geen. In de nazorg vertelde een mevrouw dat er een kerk in Uden gestart zou gaan worden. 

Een aantal maanden later werden we gebeld door De Levensboom om naar de dienst te komen. We kwamen 17 jaar geleden binnen wandelen en zijn hier nooit meer weggegaan. Dit is een kerk waar we ons thuis voelen. Waar we gegroeid zijn in geloof en vrienden hebben gemaakt. Ik ben heel blij met gelovige vrienden in onze ongelovige omgeving. Toen begin van het jaar mijn vader overleed, na een heel kort ziekbed, was ik heel blij dat we niet weer de zoektocht hoefden te maken die we 25 jaar geleden hadden. We haalden veel steun in deze moeilijke periode uit ons geloof! 

Door mijn geloof ervaar ik meer rust, problemen zijn daarmee niet opgelost, maar nu ik weet dat God erbij is en dat helpt mij enorm en geeft mij kracht. Ik hoef het niet alleen te doen. Dank zij God!

Anita