Wij allemaal hebben onze eigen levensloop. De één al wat langer dan de ander, maar allemaal uniek en waardevol!

Als nakomertje in een gezin van 5 kinderen groeide ik op in het West-Friese Andijk in Noord Holland. Mijn ouders waren beide in de dertig toen hun eerste kindje geboren werd. Helaas hebben we hem nooit gekend. Hij was al overleden toen hij werd geboren. In een periode van 5 jaar volgden er nog  4 kinderen en, zoals gebruikelijk in die tijd, was de rolverdeling duidelijk. Mijn vader werkte en zorgde voor “brood op de plank” en mijn moeder was thuis om voor de kinderen te zorgen. Toen mijn vader 45 jaar was en mijn moeder 42 werd ik geboren. Mijn zus was dolblij met nog een klein zusje na drie broertjes, maar voor mijn moeder bleek het een moeilijke tijd. Mijn zus en broers moesten tijdelijk bij familie en bekenden ondergebracht worden en in de kerk werd een oproep gedaan wie er tijdelijk voor mij, misschien een maand oud, wilde zorgen. 6 Weken lang ging ik naar een liefdevol gezin, waar ik in mijn tienerjaren ook veelvuldig over de vloer kwam.     

Thuis waren we gewend om te danken voor het eten en als we klaar waren, las mijn vader een stukje uit de bijbel. Op zondag gingen we naar de gereformeerde kerk. Daar ben ik gedoopt, heb ik belijdenis gedaan en zijn Pete en ik in 1990 getrouwd. Als kind wist ik niet beter dan dat bidden, bijbel lezen en kerkgang hoorde bij het leven. Veel van mijn buurkinderen, familie en vriendinnetjes deden dat namelijk ook en op school werden Bijbelverhalen verteld of liedjes gezongen.

Toen Pete en ik na ons trouwen in Engeland woonden, zochten we naar een kerk. Pete was RK opgevoed en we wilden een kerk vinden waar we beiden konden groeien in geloof en ons thuis zouden voelen. Omdat we in die tijd maar voor korte periodes ergens woonden, konden we ons nog nergens vestigen, maar hebben we wel de mogelijkheid benut alle denkbare denominaties te bezoeken en met geopende bijbel ons hierin e verdiepen.

Eén zondag waren we in een baptisten gemeente. Daar kwam ik in gesprek kwam met een vrouw die mij vroeg wanneer ik christen geworden was. Ik vond dit een vreemde vraag. Vanaf mijn geboorte kwam ik in de kerk. Ik geloofde in God en was in mijn beleving altijd christen geweest. Wat moest ik daar nu op antwoorden?  Maar al heel snel kreeg ik een gebeurtenis in herinnering, die helemaal op de achtergrond was geraakt.  

Mijn gedachten gingen terug naar “club” waar ik als kind op de basisschool altijd naar toe ging.  “Club” is te vergelijken met onze zondagschool nu, maar dan op woensdagmiddag.  Er werd gebeden, een Bijbelverhaal verteld en een knutselstukje gedaan. Eén clubmiddag kwam weer scherp in mijn geheugen. Die middag vroeg de juf aan ons om onze hand op te steken als je christen was. Ik en veel andere kinderen met mij, staken onze hand op. Daarna vroeg de juf: “waarom ben je christen?” Wij gaven antwoorden als: “ik geloof in God en mijn ouders zijn gelovig. Ik ga iedere zondag naar de kerk, ik ben gedoopt, ik bid en lees in de bijbel” enz. De juf zei toen, dat al deze dingen, hoe goed ook, ons geen christen maakte. Dat verbaasde mij! Dat had ik altijd gedacht!!!
(Misschien dat ik, onbewust, dacht dat van generatie op generatie door zou gaan of zo.)
Maar ……… als dit mij geen christen maakte, wat dan wel?  Ze vertelde ons dat christen worden een persoonlijke keuze is. Door te geloven dat de relatie tussen de mens en God door zonde is verbroken en dat Jezus was gekomen om de straf van onze rebellie te dragen. Door dit te geloven en Zijn genade persoonlijk aan te nemen, werd je pas christen.  Dat was nieuw voor mij!  Het had dus niets te maken met traditie of met wat ik deed (bidden, bijbel lezen en naar de kerk gaan en een “goed” leven leiden) maar dat het er om ging of ik geloofde wat Jezus voor mij had gedaan en vervolgens Hem in mijn hart wilde toelaten en volgen. Daar bleef het verder bij. Stof om over na te denken, maar dat gebeurde niet meteen.

Een hele tijd later, fietste ik een keer in het donker langs de dijk naar huis. Ik was blij en ik keek omhoog naar de prachtige sterrenhemel. Ik herinner me dat ik weer eens was overweldigd door de heldere sterren pracht en de grootheid van God die erdoor heen sprak.  Al kijkend kwamen de woorden terug, die waren gesproken over het maken van een eigen keuze voor God. Ik weet nog dat ik iets dacht in de trant van; “als het zo is dat ik pas gered ben (christen ben) als ik zelf die keuze maak, dan Heer God doe ik dat nu, hier op mijn fiets! Ik geloof dat uw zoon voor mijn zonden is gestorven, dat ik vergeving nodig heb en ik wil u vragen om in mijn hart te komen wonen”.  Nu was ik christen geworden, een kind van God!  Ik voelde me blij. Onbewust van de impact die deze keuze zou gaan hebben, ging mijn leven verder.

God echter ging wel degelijk “achter de schermen” verder. Hij had ruimte gekregen om mij te vormen en voor te bereiden voor wat Hij “in petto” had.  Een heel andere toekomst dan die ik destijds zelf had uitgestippeld. Maar één ding is mij duidelijk “His Story” is zoveel beter dan wanneer ik mijn eigen historie (geschiedenis) had geschreven.

Margriet